Monique Kremer

Actueel

Podcast ‘De Sociologie Show’

Hoogleraar actief burgerschap Monique Kremer schreef een ‘Brandbrief aan onze verzorgingsstaat’. In dit persoonlijke essay beschrijft zij – Kremer houdt van de verzorgingsstaat – wat er de laatste decennia mis is gegaan met dit mooie solidaire project. De mensen die hem het meeste nodig hebben vertrouwen hem nu het minste. Kunnen we weer van de verzorgingsstaat gaan houden? En kunnen de publieke professionals, als het gezicht van de verzorgingsstaat, wel het goede doen?

Marianne van de Anker van de Rotterdamse ombudsman herkent het probleem en spreekt van ‘systeemgeweld’ en ‘een lokettenjungle’. Sommige professionals en overheden moeten ‘billenkoek’ krijgen.

De remedie is nog niet zo simpel. Maar duidelijk is dat de verzorgingsstaat veel beter zijn best moet doen. En bijvoorbeeld niet mensen op hun uitkering moet korten als ze gaan samenwonen.

Presentatie: Tara Lewis (journalist) en Marcel Ham (hoofdredacteur van Tijdschrift voor Sociale Vraagstukken)

Leve de sociale staat! (Of: hoe maken we Nederland weer solidair?)

De verzorgingsstaat, ooit een prachtig en solidair systeem, wordt nu het minst vertrouwd door de mensen die hem het meest nodig hebben. Hoe kan dat? Hoogleraar Monique Kremer adviseert ministeries hier al jaren over. In haar essay Brandbrief aan de verzorgingsstaat legt ze uit wat er misgaat én hoe het systeem op de schop moet.

Interview met Margriet Oostveen in De Correspondent

Brandbrief aan de Verzorgingsstaat – Voorpublicatie

De verzorgingsstaat moet weer nieuw leven ingeblazen. Maar dan moet er wel heel wat veranderen. Nu wordt de verzorgingsstaat het minst vertrouwd door de mensen die hem het meest nodig hebben.

Beste verzorgingsstaat,

‘Dit is het verhevenste, het grootste werk, wat ooit in Nederland tot stand is gekomen… U zult ten eeuwige dage in al de harten gegrift staan, van de Oude[n] van Dagen’, schreef meneer Van Hooff uit Eindhoven in een dankbriefje aan premier Drees, een van jouw founding fathers. Meneer Raap uit Amsterdam was zo erkentelijk voor zijn pensioen dat hij een ‘klein extraatje’ stuurde in de vorm van een tabaksbon. En zuster Jenkens, non te Amersfoort, schreef hoe bevrijd ze zich voelde ‘dat wij op onze oudere leeftijd nog zoo’n mooie oude dag hebben’.[i]

Een halve eeuw later schrijft niemand meer dankbrieven over jou. Daarom stuur ik je dit bericht. Ik wil je graag hartelijk bedanken voor alles wat je voor me hebt gedaan. Wat zou ik geworden zijn zonder jou? Op alle cruciale momenten in mijn leven was je er. Bij mijn geboorte stuurde je een kraamvrouw om mij in bad te doen. Ik ging naar school en tijdens mijn studie kreeg ik een basisbeurs, zes jaar lang. En toen ik werkloos raakte – hoogzwanger en ten einde raad – sloeg jij je bijstandsarm om me heen. Wat had ik dat nodig!

Lees verder op de website van Socialisme & Democratie

Waarom ‘de gemeenschap’ zorgtekorten niet zomaar kan oplossen

Hoe groter de vrees dat de zorg tekortschiet, hoe hoger de verwachtingen dat ‘de gemeenschap’ de gaten zal dichten. Wij delen de belofte van de gemeenschap, alleen moeten we mythes doorprikken om de belofte waar te maken, schrijven vijf deskundigen.

Essay op Sociale Vraagstukken

Brandbrief aan onze verzorgingsstaat

23 april, 20.00, SPUI 25

In haar nieuwe boek toont hoogleraar actief burgerschap Monique Kremer dat burgers en de verzorgingsstaat steeds vaker op gespannen voet staan. Er is een vertrouwenscrisis die vooral een uitvoeringscrisis is. De gelijkheid die de verzorgingsstaat nastreeft staat onder druk door zijn eigen wetten en uitvoering. Op deze debatavond gaat Kremer hierover gesprek met Emine Uğur, Samir Achbab, Terra Dakota Stein, Illya Soffer en Marcel Ham.

In Brandbrief aan onze verzorgingsstaat laat Monique Kremer zien dat de verzorgingsstaat steeds minder werkt voor burgers. Daarbij hebben zij die hem het meest nodig hebben – kortgeschoolden – daar het meeste last van. In dit persoonlijke essay introduceert Kremer de term ‘instantiekapitaal’ om bloot te kunnen leggen waarom de huidige verzorgingsstaat tekortschiet. Instantiekapitaal is het vermogen om met instanties te dealen, dat wil zeggen dat je voldoende bureaucratische vaardigheden hebt, de weg kan vinden en de juiste houding etaleert. Instanties die als stelsel van solidariteit voor mensen zouden moeten zorgen, geven op het moment juist zorgen. Hoe heeft dat kunnen gebeuren?

Meer info en aanmelden via de website van SPUI25

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22

Columns

Koester attente commerciële plekken

Commerciële plekken bieden een uitgelezen kans voor een beetje meer alledaagse attentheid. De economische waarde staat wel vaker haaks op...

Kijk maar niet meer naar Den Haag

Wie nog hoop wil hebben op een overheid die maatschappelijke problemen oplost in plaats van veroorzaakt, kan maar beter niet...

Anonieme arbeidsmigranten: ook onze zorg

We hebben boter op ons hoofd. Waarom vinden we het bezwaarlijk dat ons T-shirt is gemaakt door Chinese kinderhandjes en...

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11

Wirwarverzorgingsstaat zorgt voor extra stress bij bestaansonzekerheid

De verzorgingsstaat is een extra stressfactor geworden in het leven van mensen die te maken hebben met bestaansonzekerheid. Mensen moeten beschikken over te veel ‘instantiekapitaal’: het vermogen om zelf de weg te vinden in de wirwar aan loketten en de juiste houding te tonen tegenover instanties. Een lichter en simpeler systeem van hulp, op basis van gedeelde verantwoordelijkheid, is nodig om kwetsbare mensen de steun te kunnen geven die zij nodig hebben.

De onderzoeksresultaten en aanbevelingen zijn gebundeld in dit onderzoeksmagazine ‘Bestaanszekerheid begint bij een betrouwbare overheid‘, onder redactie van Aisa Amagir en Monique Kremer.

Het magazine bestaat uit artikelen over vertrouwen, goede hulp, niet-gebruik van voorzieningen, maatschappelijke initiatieven, cijfers en feiten, en portretten van mensen die te maken hebben met bestaansonzekerheid.

Waar ik nu aan werk

Alledaagse attentheid in de superdiverse stad

We wonen langer thuis, ook als we het niet meer zelfstandig redden. Gelukkig geven veel Amsterdammers aan dat ze best meer voor hun buurtgenoten willen doen. In de praktijk vinden ze het vaak lastig om zich in andermans leven te mengen. Hoe kunnen onderlinge ontmoetingen en burenhulp een duwtje in de rug krijgen?In dit programma kijken we hoe alledaagse attentheid in de buurt versterkt kan worden, zowel rondom oudere buurtbewoners als mensen met een verstandelijke beperking.

Zo ontwikkelen we praktische kennis die kan bijdragen aan:

het inrichten van de (fysieke) woon- en leefomgeving;
het ontwikkelen of versterken van attente plekken en initiatieven in de buurt;
het invullen van een meer verbindende, buurtgerichte rol voor professionals. Hiermee bieden we handvatten voor het versterken van de sociale infrastructuur binnen de diverse buurten van Amsterdam.

Vertrouwen herwinnen in de lokale verzorgingsstaat

Samen met Anna Custers programmaleider van het programma ‘Vertrouwen herwinnen in de lokale verzorgingsstaat.’ Burgers die de verzorgingsstaat het meest nodig hebben, hebben daarin het minste vertrouwen. In dit onderzoeksprogramma analyseren we hoe we het vertrouwen kunnen vergroten en ongelijkheid in het gebruik van de lokale verzorgingsstaat kunnen verkleinen. We onderzoeken met een survey in hoeverre verschillende groepen in de Amsterdamse bevolking te maken hebben met verschillen in ‘instantiekapitaal’, oftewel: kennis en vaardigheden en de ‘juiste’ houding om de weg te kunnen vinden binnen de verzorgingsstaat. Daarnaast onderzoeken we met kwalitatieve methoden de interacties tussen Amsterdammers en professionals die werken bij instanties, zoals participatiecoaches. Ook nemen we een casus onder de loep – de voedselbank – waarbij burgers geen gebruik maken van dienstverlening maar er wel recht op hebben. De inzichten van dit onderzoeksprogramma moeten leiden tot gerichte beleidsinterventies en trainingen voor professionals om het vertrouwen van burgers in lokale overheidsinstanties te verbeteren.

Voorzitter Adviesraad Migratie

Als Adviesraad Migratie dragen we bij aan een realistisch en robuust migratiebeleid. Een migratiebeleid dat samenhangt met ontwikkelingen op andere beleidsterreinen (arbeidsmarkt, zorg etc.) zowel in Nederland als daarbuiten. Om de kwaliteit van het migratiebeleid verder te verbeteren geven wij gevraagd en op eigen initiatief advies aan het kabinet en parlement. Vanuit onze onafhankelijkheid combineren wij wetenschappelijke inzichten en praktijkervaringen uit Nederland en Europa. We kijken daarbij naar zowel kansen en risico’s van migratie en hebben oog voor langetermijnontwikkelingen.

Onlangs afgeronde projecten

De crisis voor zijn! Steun thuis bij kwaliteit van leven in de grote stad

Crises en (tijdelijke) opnames hebben veel impact op de levenskwaliteit van mensen die thuis zorg ontvangen. Het is de vraag of een crisisopname altijd nodig is. Soms zijn alternatieven mogelijk in de thuissituatie. Als voorkomen kan worden dat het thuis uit de hand loopt, dan bespaart dit mogelijk onnodig leed en (zorg)kosten.

Meer op eigen benen in de etnisch diverse stad

In grote steden in Nederland zien we dat steeds meer jongvolwassenen met een licht verstandelijke beperking moeilijk mee kunnen komen in de samenleving. Dat uit zich in ernstige problemen zoals criminaliteit, schulden, verslaving en moeder-kind problematiek. Met o.a. financiering vanuit ZonMw is in 2017 het onderzoeksproject Meer op eigen benen in een etnisch diverse stad gestart, met als doel om meer zicht te krijgen in hoe problemen ontstaan. En om hulpverleners handvatten te geven, hoe ze jonge mensen met een lvb+ (18-30) die vastgelopen zijn in hun leven, kunnen ondersteunen. Wat is nodig vanuit de hulpverlening, gemeentes, en werkgevers?

Een (on)zeker bestaan in de stad. Onderzoeksprogramma rond bestaanszekerheid

Programmaleider met Aisa Amagir (HvA). Een onzeker bestaan ontstaat doordat mensen onvoldoende zeker zijn van werk en van inkomen. In de huidige aanpak van bestaansonzekerheid staat vooral eigen verantwoordelijkheid en zelfredzaamheid centraal. In dit programma wordt onderzocht hoe hulpinstanties, het onderwijs, werkgevers, collega’s en medeburgers een zinvolle bijdrage kunnen leveren aan het verbeteren van een onzeker bestaan.